Emergeny

Hee beste mensen,

alles goed. Met mij gaat het wel. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik weer wat van me laat horen, maar dat kwam omdat ik alleen maar school had en daar is nou eenmaal niets leuks en boeiends over te vertellen. Maar afgelopen week hadden we lentevakantie en in deze week is er egt veel gebeurd, slechte en goede dingen. Eerst het slechte. Ik heb een ongeluk gehad, aan erge verwondingen, of zelfs erger, aan de dood ontsnapt maar gelukkig leef ik nog (later hier meer over).

Ten tweede, wat mij egt heeft laten schrikken, is het nieuws dat ik kreeg van mijn broer. Zijn beste vriend + een goede kennis van de familie is vermoord un Suriname. 33 jaar jong, egt een grappige man. Het is al het 2e zeer zware verlies dit jaar en het lijkt erop dat 2007 een zwart jaar aan het worden is. Dit alles heb ik moeten meemaken op 1 dag, eerst mijn ongeluk dat erger had kunnen aflopen (godzijdank niet) en dan dit nieuws. Nou, ik voelde me hartstikke beroerd die dag en de dagen daarna. Ik wens me bro en familie + de familie van Derrick en vooral zijn kinderen veel sterkte. Ik vind het erg dat ik er nie bij kan zijn op zijn begrafenis. R.I.P. Derrick.






Ma ja, hoe hard het ook is het leven gaat door. Ik zal dan ook maar gaan beginnen met wat kjullie allemaal verder wil vertellen.

Vanaf 30 maart hadden we een week springbreak. Een aantal weken terug had ik helemaal geen idee wat kzou gaan doen. Ik zag het met lede ogen maar digterbij komen. Een aantal nederlandse jongens + een belg planden een reis naar Japan. Aanvankelijk zou ik wel mee willen gaan, maar Japan is verschrikkelijk duur en ja ik wil nou eenmaal hier een nieuwe laptop + ps3 kopen en maybe nog wat kleren, in ieder geval een nieuwe schoen. Dus heb ik maar nee gezegd. En toen wist knog steeds nie wat ik wilde doen. Ik wilde in ieder geval weg van de uni, weg uit Taipei, want als ik hier zou blijven zou ik me egt doodvervelen. Ik had dat al een keer meegemaakt tijdens Chinese New Year, en wilde dat nie nogmaals meemaken.

Gelukkig had een Franse meid, Aurelie (ze spreekt beter chinees dan engels, hoe is dat mogelijk), mij op de hoogte gesteld van een trip naar het zuiden, georganiseerd door de College of Foreign Languages. Ze zouden in het zuiden 2 weeshuizen gaan bezoeken en de mensen die mee gaan zouden een sneufje mee krijgen van de Hakka en de Aboriginal Culture. Ze zochten daarvoor ongeveer 15 internationale studenten en 15 Taiwanezen. Aangezien ik toch nix te doen had en tegen een lage prijs het zuiden van Taiwan kon zien + nog eens een beetje vrijwilligerswerk doen voor weeskinderen, leek het me wel leuk. En daarnaast had ik al lange tijd iets gehoord over een muziekfestival in het zuiden genaamd springscream. Daar komen veel mensen op af en het zou plaatsvinden in springbreak. Dus ik en Aurelie hadden afgesproken dat we na het tripje in het zuiden zouden blijven en daarnaartoe zouden gaan. Alleen moesten we nog meer mensen zien te vinden, want anders werd het een tikkeltje te duur. Enfin, we hadden die gevonden, een canadees meisje Xenia en 2 guatemalaanse jongens Diego en Rodrigo. Later kwam er een Amerikaan bij. Aurelie heeft een hotel geboekt voor de eerste 3 dagen na de trip en daarna zouden we gaan kamperen op het evenementen terrein.

Ma goed, 30 maart vertrokken we rond een uur of twee naar Kaohsiung. Daar zouden we overnachten. We vertokken om 14 uur smiddags, en om 8 uur 's avonds, na 2maal pauzeren, kwamen we daar aan. We bezochten eerst een nightmarket om goedkoop te eten. Bijna alles in Taiwan word gemaakt met varkensvlees dus khad weinig keus, maar had tog nog een stentje gevonden die fried chicken verkogt. Rond een uur of half tien gingen we daar weg en kwamen om 22u aan op ons overnachtingsplaatsje. De groep waarmee we gingen bestond voornamelijk uit dames. We waren maar met 8 jongens ofzo, en 20 meisjes. Het was een leuke groep, het enige wat me dwarszat is dat ik niet zo goed chinees kon, dus soms kon ik nie deelnemen aan gesprekken en als dat tog gebeurde dan ging het wel moeizaam.

Ma ja de tweede dag vertrokken we eerst richting een plaats waar we wat mee kregen van de Hakka culture. Zo hebben we een Hakka Cuisine gekregen (weer veel varken) en hebben een papieren paraplu gemaakt. Daarna gingen we naar ons eerste weeshuis in Pingtung genaamd Taiwan Christian Faith,Hope, Love, Children’s Home. Het was letterlijk in the Middle of Nowhere. We kregen eerst een rondleiding en wat over de geschiedenis van het weeshuis te horen. Daarna moesten we activiteiten voor de kinderen gaan organiseren. We moesten allemaal 2 kadootjes voor de kinderen kopen, en dat waren de prijzen waarvoor ze zouden spelen. Ik had een waterpistool gekocht en iets dat hele grote bellen maakt. Het waterpistool zou ik deze dag weggeven, dat andere bewaarde ik voor het ander weeshuis.

De activiteiten die we hadden georganiseerd waren stoelendans, wolfje spelen en nog iets maar dat ben ik vergeten. Het was heel leuk en de kinderen die vonden me grappig. Ze kwamen massaal om me heen staan, sommige zelfs op me schoot zitten. Helaas mochten we daar geen foto's maken. Dat is volgens de wet in Taiwan verboden. Deze kinderen zijn bijna allemaal verwaarloosd en worden op deze manier zoveel mogelijk beschermd. Vond ik wel jammer want het waren egt leuke en flinke kinderen.

Dag 3: We vertrokken heel vroeg van het eerste weeshuis en gingen op weg naar het National Aboriginal Centre. Daar kregen we wat te horen en te zien over de verschillende aboriginal culturen in Taiwan en leerden we drie aboriginal dansen. Na dit allemaal vertrokken we richting het tweede weeshuis, Christian Mountain Children’s Home. Daar maakten we eerst een armband en een koord die je voor je telefoon kan gebruiken. Daarna moesten we weer een activiteit verzinnen en dat was dit keer waterballonnen gevecht (mijn idee:)) . Het was leuk en gelukkig ben knie nat geworden. Ik heb wel een jongen natgemaakt met 1 hele grote waterballon omdat ie me pet afpakte. Hij viel hard, maar gelukkig lachte hij daarna. Jammer genoeg hadden we nie genoeg tijd met de kinderen omdat ze zich moesten klaarmaken voor een kerkdienst. Die zouden wij ook bijwonen.

Tijdens die kerkdienst werden liedjes gezongen en werden er toespraken gehouden, vooral in het chinees!. Ik begreep er nix van, en het duurde lang. Maar de avond werd mooi afgesloten door hun koor die verdomd goed zijn.

De 4e dag namen we afscheid van het 2e weeshuis. Dit was ook tevens het afascheid tussen de mensen die terug zouden gaan naar Taipei en degene die zouden blijven in Kaohsiung om naar Kenting te gaan, want daar werd het festival gehouden. Een amerikaan ging met ons mee, wat ons goed uitkwam want alles zou goedkoper worden hierdoor.

Nou in Kenting aangekomen gingen we naar ons hotel, liepen we ff rond in Kenting. We zochten naar het strand, want het was lekker weer. De zon scheen, blauwe lucht, 25 graden. Na ff gelopen te hebben hadden we het strand gevonden. Het was nie egt een recreatief strand, maar we hadden tijdens onze busreis een aantal gezien dus besloten we scooters te huren zodat we die en ook nog andere plaatsen konden tjekken. In de avond werden we verrast door regen en hagel en besloten we terug te gaan.


We hadden 3 scooters, ik reed alleen. Op sommige wegdelen was het egt donker omdat er geen lantaarnpalen waren. Opeens zie ik voor mij precies in het midden van de weg een man verschijnen met zijn scooter. Hij had helemaal geen licht aan en stak over terwijl wij langs reden. Hij sneed ons af. De eerste scooter kon hem nog net ontwijken en ik sgrok van hem want khad hem helemaal nie verwagt, hier midden op de weg in het donker zonder licht. Ik remde af en kon hem nog net ontwijken anders was het een frontale botsing. Ik slipte en kwam hard op grond terecht. IK wilde gelijk weer opstaan om hem te trappen, maar me reisgenoten waren zo geschrokken dat ze eerst cker wilde weten dat ik in orde was en dat ik nix gebroken had. Daarna vielen zij de man verbaal aan, die franse chick was zo boos dat ze in het frans begon te schelden. En Diego wilde die man klappen, maar er waren teveel mensen eromheem komen staan Ik had niks gebroken, maar had erge schrammen opgelopen vooral op me regteronderarm. Vlees was te zien en het bloedde verschrikkelijk erg. Rodrigo bracht me snel in de regen naar het hotel. Kwas egt bang dat we weer zouden vallen maar gelukkig kwamen we goed aan. Tijdens dat ritje kwam ik er eragter dat ik mijn indianenring had verloren tijdens het ongeluk, dus belde snel terug dat ze het voor me moesten zoeken. Helaas hebben ze het nie gevonden. Ik ben de dag erna wel terugggaan naar de plek van het ongeluk samen met Diego en ik heb het gevonden, platgereden door auto's

De eigenaar van het hotel regelde vervoer voor me naar het ziekenhuis om me wonden te laten verzorgen. Daar kreeg kvan de anderen te horen dat die man dronken was en ons beschuldigde van hem te hebben geraakt. Maar ja, mijn scooter was stuk en ik moest de reparatie kosten betalen, zo ongeveer 300 euro. Gelukkig boden de anderen aan om me te helpen, dus werd dat voor mij nog verlicht.

Dinsdag en woensdag was het nie zo goed weer. Dat kwam omdat er digtbij Taiwan een tyfoon was en dat wij er last van hadden. In heel Taiwan was het slegt weer. Maar de woensdag hebben we alleen gekart. Aangezien het uitgaansleven in Kenting op een laag pitje is, was het heel erg saai. Ik had me zo voorgenomen om deze vakantie lekker op het strand te liggen en te zwemmen in de zee, maar het ongeluk en het slegte weer hebben dat verpest.

Door het slegte weer besloot de hele groep, behalve ik, nie meer naar springscream te gaan. Ze hadden geen zin om in dit weer te kamperen. Ik vond het een slap excuus en aangezien dit waarschijnlijk de enigste keer is dat ik het zou meemaken besloot ik maar alleen te gaan.

De dag erna ging ik ernaar toe en ik had een hele tent voor mij alleen. Ik had geen ervaring met het opzetten van een tent, dus kwist helemaal nie wat ik er mee aan moest toen ik het in me handen kreeg. Gelukkig kreeg ik hulp van een guatamalaanse jongen, Guillermo, en toevallig bleek hij de vriend te zien van Diego. Hij was belazerd door Diego want die zei dat hij cker zou blijven. Maar ja, hij was daar met zn vriendin en voor het grootste deel van het muziekfestival trok ik met hun op. Het weer was nie zonnig, eerder bewolkt maar het was nie koud ofzo. Alleen de laatste dag begon het hard te regenen. De bands die optraden waren voornamelijk rockbands en het was alleen maar geschreeuw maar de Taiwanezen leken ervan te houden. Op de allerlaatste dag was er een band uit Amerika die ik de beste vond. Zij speelden geen rock maar modern Arabisch muziek en iedereen (dat is vooral de westerlingen) gingen los. Mensen gingen dansen op het podium terwijl de band aan het spelen was. En ze hadden 1 afrikaanse man in hun band en speelde te errug op de trommel

Nu ben ik terug in me saaie kamer op de universiteit en moet kmorgen ff weer naar me huiswerk gaan kijken. Tis weer serious business, want kmoet deze week een groepsopdracht inleveren en over 2 weken is het tentamenweek. Niets waar ik me zorgen over hoeft te maken, I think. Maar goed. Het was een lang berigt, maar kheb daarentegen veel meegemaakt. Nu lopen jullie weer bij Khoop dat je nie in slaap ben gevallen.

Iedereen nog bedankt voor die leuke berichten. Nog 3mnd en kben terug en dan kan kjullie weer zien. Vooral me schatje. I miss you too much

Till next time

Fabian